Telkens als tijdens de play-offs het thuispubliek van de Washington Nationals massaal het kinderliedje ‘Baby Shark’ meebrulde en woest met de armen op en neer klapte, dacht ik aan Elvis Andrus. Wat zou de kortestop van de Rangers ervan vinden dat een compleet stadion uit zijn dak gaat op zijn walk-up song?
Op een julidag in 2013 op weg naar het stadion van de Boston Red Sox ging het mobieltje van Shane Victorino. ‘Three Little Birds’ van Bob Marley klonk door de auto, de ringtone voor zijn vader. Na een kort gesprekje reed de outfielder het terrein op van Fenway Park en bedacht hij dat dit nummer wel eens een fijne walk-up song kon zijn.
“There’s a linedrive waaaay back in centerfield…”, galmde en kraakte op 29 september 1954 in heel Amerika een stem uit kleine radiotransistortjes. “Waaaay baaack… baaaack… it is…oh my, caaaaaught by Willie Mays!”
De verslaggever wist het op dat moment nog niet, maar hij had zojuist de ‘moeder aller vangballen’ gezien. Outfielder Willie Mays van de New York Giants had in Game One van de World Series iets ongelofelijks gedaan dat in de Amerikaanse honkbalgeschiedenis inmiddels bekend staat als ‘The Catch’.
En wij allemaal maar denken dat de Boston Red Sox de World Series tussen 1918 en 2004 niet konden winnen door de vloek van de Bambino. Dat Babe Ruth zijn boze woorden: ‘de Sox winnen de titel in geen honderd jaar!’, echt voor een droogte van 86 seizoenen heeft gezorgd.
In een drafje rende Bob Costas laat op de avond van 25 oktober 1986 naar de kleedkamers van de Red Sox in Shea Stadium. De verslaggever van NBC moest haast maken, want de club uit Boston leek ineens geheel onverwacht de World Series van de thuisspelende New York Mets te winnen.
In de best-of-seven series leidde de Red Sox met 3-2 en ook in game six in de tiende inning stonden de Bostonians voor (3-5). Na twee snelle nullen waren de Mets nog maar één uit verwijderd van uitschakeling.
Honkbal Op Zolder 