“There’s a linedrive waaaay back in centerfield…”, galmde en kraakte op 29 september 1954 in heel Amerika een stem uit kleine radiotransistortjes. “Waaaay baaack… baaaack… it is…oh my, caaaaaught by Willie Mays!”

De verslaggever wist het op dat moment nog niet, maar hij had zojuist de ‘moeder aller vangballen’ gezien. Outfielder Willie Mays van de New York Giants had in Game One van de World Series iets ongelofelijks gedaan dat in de Amerikaanse honkbalgeschiedenis inmiddels bekend staat als ‘The Catch’.

Bij de stand van 2-2 in de achtste inning met mannetjes op het eerste en tweede honk kwam powerhitter Vic Wertz van de Indians aan slag. Een grote gespierde kerel met een klodder pruimtabak in zijn wang gepropt. Op een pitch van Don Liddle haalde Wertz uit, klonk er een doffe plok en suisde de bal hoog naar het verste gedeelte in het midfield van het vierkante Polo Grounds.

Het publiek veerde op en probeerde de bal te volgen. Mays draaide zich om en begon te rennen naar het diepste gedeelte van het veld met zijn rug naar de bal. Hij keek intussen over zijn linkerschouder waar de bal was gebleven. Mays hield zijn handschoen als een mandje vast en al rennend plukte hij de bal als een American Footballer uit de lucht. Razendsnel remde hij af, draaide om zijn as en streepte naar het tweede honk. Zittend op één knie tuurde hij en zag dat de bal in één keer op twee belandde.

“Hij gooide de bal met de klassieke beweging van een speerwerper”, schreef journalist Arnold Hano later. “Wat een verbluffende aangooi, van een reus, van een menselijke kanon.”

In het publiek veerden mannen met witte overhemden en stropdassen omhoog en hielden hun handen van ongeloof op hun hoofd. Een vrouw met vlinderbril zwaaide wild met haar zakdoek. Mays had met zijn spectaculaire actie een waarschijnlijk beslissende voorsprong voor de Indians voorkomen.

Liddle, speciaal ingezet voor Wertz, kon vertrekken en reliever Marv Grissom nam het over. Liddle gaf de bal aan Grissom en zei voor de gein met een stalen gezicht: “Zo, ik heb mijn mannetje uitgekregen.” Grissom hield de stand op 2-2 en linksvelder Monte Irvin liep met Willie terug naar de dug-out. “Ik dacht niet dat je de bal zou vangen”, zei Monte tegen Mays. “Maak je een grapje?”, lachte Willie. “Ik wist gelijk dat ik die bal zou hebben.”

De Giants wonnen de wedstrijd met 5-2 en bij de kleedkamers vroeg een verslaggever aan coach Leo Durocher of dit de beste vang ooit was. Durocher begreep de vraag verkeerd. “Waar de fuck heb je het over. Willie maakt fucking vangballen zoals deze iedere dag. Zit je met je fucking ogen dicht naar de wedstrijden te kijken!” Al Lopez, coach van de Indians hoorde Durocher en zei: “Als klein jochie speelde ik al honkbal en ik loop dertig jaar rond in de Major League. Dat was de beste vangbal die ik ooit heb gezien. Maar dan heb ik het alleen nog maar over de vang. Tel nu eens alles bij elkaar op: de vang, de aangooi en de druk op die jongen. Dan zeg ik: dat was de beste actie die iemand ooit heeft gemaakt in het honkbal.”

NBC-commentator Bob Costas zei later: “Vangen leek onmogelijk. Het was niet eens aan de orde. Maar Mays draaide zich om en rende naar een ruimte waar niemand kon komen om die bal te pakken. Het was meer dan een mooie acrobatische actie. Het was een actie die tot dan toe voor onmogelijk werd gehouden in het honkbal.”

The Catch bleek het keerpunt in de Series. Het momentum verschoof naar de Giants en de club won het kampioenschap in vier wedstrijden.

Honkballegende Bob Feller die in 1954 bij de Indians speelde is zo ongeveer de enige die niet enthousiast was over the catch. “Ach, meerdere outfielders hadden de bal kunnen vangen. Hij maakte er een mooie show van, zoals altijd. Willie liet altijd zijn petje vallen. De bal kwam door de wind zachtjes naar beneden. Hij had ook veel dieper moeten spelen. Dus ik ben niet onder de indruk van die vangbal. Helemaal niet. Nee, helemaal niet.”

Mays vond het zelf overigens niet eens zijn beste vangbal. “Mensen vragen mij altijd naar the catch. Ik heb het al vaak gezegd: ik heb mooiere vangballen gemaakt. Eentje waarbij ik in de lucht sprong, de bal pakte, tegen de muur smakte en even buiten westen was. Ik maak ook geen best-off lijstjes van vangballen. Ik vang ze gewoon.”

Gepubliceerd in Fastball Magazine September 2014 (nr. 7)
Tekst © honkbalopzolder
Foto: Fred Babyflo
(Het vierkante veld van Polo Grounds)