“Vallen! Vallen!”, smeekt de commentator als Guilder Rodriguez de bal goed op zijn knuppel krijgt. “Ja de bal valt!”, roept zijn collega naast hem, terwijl het publiek opveert en juicht. “Een honkslag en zijn familie is getuige. Zijn eerste hit in de Major League.”

De verslaggevers lachen tevreden als de vrouw en vader van Rodriguez in beeld komen. Ze klappen hard en omhelzen elkaar. Pa-Guilder houdt het niet meer en veegt de tranen uit zijn ogen. Eindelijk heeft zijn zoon succes op het hoogste niveau.

Dik dertien seizoenen moest Guilder wachten op die ene hit. Al die tijd speelde hij in de Minors voor eerst de Brewers en later de Rangers-organisatie. Daar leidde hij een anoniem honkballeven voor weinig geld dat veelal bestond uit lange busritten op weg naar achteraf veldjes. Nooit vonden ze hem goed genoeg voor de Majors.

Maar dit seizoen veranderde dat ineens. Rodriguez had de ‘mazzel’ dat de Rangers miserabel honkbalden en spelers al sinds april bij bosjes geblesseerd wegvielen. Met de gebruikelijke uitbreiding van het roster in september leek het de bazen bij de club een goed idee de 31-jarige kortestop te bellen. Er was plek en Rodriguez zou de laatste maand van de competitie mooi een mentor kunnen zijn voor talentvolle rookies zoals Luis Sardinas en Rougned Odor. Guilder kende ze goed en in de Minors was hij altijd een grote broer voor ze geweest.

Begin september speelde hij zijn eerste wedstrijd in de Major League na liefst 1095 wedstrijden in de Minors. Een record, want nooit eerder had een speler zo lang op zijn debuut moeten wachten. Hij begon stroef met een paar strike-outs, maar was maandagnacht dan toch belangrijk in de wedstrijd tegen de Astros. Na zijn eerste hit timmerde hij voor de Rangers ook nog zijn eerste run binnen en dat bleek het winnende punt te zijn.

Na afloop interviewde de televisieverslaggever the man of the match. Heftig kauwgom kauwend keek hij stralend in de camera. Veel kwam er niet uit. “Wow… Ik ben zo blij.” Net toen Rodriguez iets meer wilde vertellen kreeg hij een ton ijskoude Gatorade van teamgenoot Elvis Andrus over zich uitgestort. Ook dat was voor het eerst. Druppels limonade dropen van zijn pet, zijn pak was rood en kleefde aan zijn lichaam. “Ik was erg blij mijn vader te zien. Ik ben erg blij.”

Even later kwam hij iets beter uit zijn woorden en vertelde dat zijn pa hem in 2004 voor het laatst in Amerika had zien honkballen. “Dit is één van de beste momenten uit mijn leven. Mijn eerste hit, mijn eerste RBI, mijn vader op de tribune, mijn vrouw. Dit is het mooiste na de geboorte van mijn dochters.”

Dikke kans dat Rodriguez volgend jaar weer gewoon in de Minors speelt. Maar wat geeft het. Heel even heeft Guilder het echte werk meegemaakt en kon iedereen genieten van zijn geluk. Lang en geduldig moest hij wachten, maar voor eeuwig zal hij een Major Leaguer zijn.

Gepubliceerd op Sport Amerika
Tekst © honkbalopzolder
Foto: JrWooley6