In een drafje rende Bob Costas laat op de avond van 25 oktober 1986 naar de kleedkamers van de Red Sox in Shea Stadium. De verslaggever van NBC moest haast maken, want de club uit Boston leek ineens geheel onverwacht de World Series van de thuisspelende New York Mets te winnen.

In de best-of-seven series leidde de Red Sox met 3-2 en ook in game six in de tiende inning stonden de Bostonians voor (3-5). Na twee snelle nullen waren de Mets nog maar één uit verwijderd van uitschakeling.

Terwijl Costas contact zocht met de regie, legde de organisatie vlug kampioenspetjes en shirtjes klaar voor de gasten, werden de lockers met plastic afgedekt en rolden karretjes met ijskoude champagne naar binnen. Ook bij de Mets geloofden maar weinig mensen nog in een wonder. De tekst ‘Gefeliciteerd Red Sox!’ knipperde zelfs even op het scorebord, omdat iemand blunderde en per ongeluk op het verkeerde knopje had gedrukt.

Mets eerste honkman Keith Hernandez sprintte nadat hij als tweede nul was uitgevangen direct naar de kleedkamers en opende een biertje. Hij kon het niet geloven. Hernandez vond zijn team wel tienduizend keer beter dan de Red Sox en toch gingen ze verliezen.

De line-up van de Mets zat vol met supertalenten zoals Darryl Strawberry, Lenny Dykstra, Ron Darling en Dwight Gooden. De veteranen Hernandez, Gary Carter, Ray Knight en Bobby Ojeda maakten de ploeg verder compleet.

De Mets liepen niet alleen over van kwaliteit, maar ook van arrogantie. Andere clubs haatten het verwaande gedrag en vonden het een stel idioten en assholes. De spelers waren betrokken bij verschillende vechtpartijen op het veld die soms compleet uit de hand liepen. Buiten het veld veroorzaakten ze maar al te vaak problemen in het uitgaansleven. Zo raakten op een avond vier spelers betrokken bij een vechtpartij en eindigden uiteindelijk een nacht in een cel. Berucht was de vliegreis terug vanuit Houston nadat de Mets de National League titel hadden gewonnen van de Astros. Aan boord was het één groot feest met drank, drugs en vrouwen. De halve inboedel werd gesloopt, stewardessen kregen meerdere oneerbare voorstellen en enkele spelersvrouwen rolden kotsend uit het vliegtuig.

Intussen volgde Carter Hernandez op aan slag en keek hij eens goed in de ogen van Calvin Schiraldi. Volgens de Mets-catcher oogde de pitcher van de Red Sox onzeker en bang. Carter sloeg de bal hard en haalde het eerste honk. “Ik zal verdomme niet de laatste fuckin’ uit in deze fuckin’ Series zijn”, vloekte hij tegen de eerste honkcoach Bill Robinson. Pinchhitter Kevin Mitchell moest uit de kleedkamers getrokken worden, deed vlug zijn shirt in zijn broek en volgde met een strakke klap. Bij één aangekomen riep hij tegen Robinson: “Uncle Bill, there’s no fuckin’ way I’m gonna make the last fuckin’ out of the World Series. Not me.” Ray Knight raakte Schiraldi op twee slag. De bal plofte in het outfield en Carter scoorde het vierde punt voor de Mets. Knight grijnsde naar Robinson. “You know, Bill. There’s no fucking way I was gonna make the last out of the World Series.”

Coach John McNamara van de Red Sox greep in en stuurde reliever Bob Stanley naar de heuvel. Stanley probeerde van alles maar kreeg Mookie Wilson maar niet uit. De zevende pitch van Stanley zeilde langs de catcher en stuiterde tegen de backstop. Mitchell denderde vanaf drie binnen, maakte gelijk en Shea Stadium ontplofte.

Op de tiende pitch van Stanley maakte Wilson opnieuw contact en de bal hobbelde traag richting Bill Buckner. De eerste honkman rende naar de bal en legde zijn handschoen op de grond. Tot zijn grote schrik rolde het simpele balletje door zijn benen. Wilson was safe en Knight scoorde vanaf het tweede honk de winnende run en dook in de groep gek geworden teamgenoten.

‘Get the hell out of there!’, schreeuwde de regie nu in het oortje van Costas. Razendsnel trok de organisatie het beschermende plastic van de lockers en de karretjes champagne werden naar buiten gerold nog voordat de lamgeslagen honkballers van de Red Sox binnendruppelden.

Hoewel de Red Sox nog een kans hadden in game seven, waren de Bostonians zo kapot dat de Mets ook de laatste wedstrijd (8-5) pakten en dus de ruige arrogante losgeslagen idioten toch de World Series wonnen.

Gepubliceerd in Fastball Magazine
Oktober 2013
Tekst © honkbalopzolder
Foto: wallyg (fanwalk in Mets stadion)
Wedstrijd-quotes uit: Jeff Pearlman “The bad guys won!”