Voordat je verder leest vast een kleine waarschuwing: als je niet wilt dat je voortaan een honkballer voorgoed verbindt aan een liedje en andersom kun je beter stoppen… Toch doorlezen? Zeker weten? Ok… komt ie. Vanaf nu zul bij ‘My Sharona’ van The Knack altijd aan Braves pitcher Mike Soroka denken. Iedere keer als je het refrein ‘M-m-m-my Sharona!’ hoort, galmt ineens ‘M-m-m-Mike Soroka!’ in je hoofd. Of nog erger, je begint vanuit het niets spontaan ‘M-m-m-Mike Soroka!’ te zingen als de rookie op televisie komt of je zijn naam leest.

Dacht ik eerst heel even dat ik die combinatie van Soroka en Sharona zo maar helemaal als eerste had bedacht, maar dat viel even tegen. Soroka en Sharona intoetsen op elk willekeurig social mediakanaal levert oneindig veel hits op van mensen die precies hetzelfde hadden ontdekt. En allemaal zeggen ze dat ze het liedje niet meer uit hun hoofd krijgen of vragen aan de Braves of ze alsjeblieft het nummer willen spelen als Mike het veld opkomt.

Fans hebben zelfs eigen versies van de song opgenomen en op internet gezet. Die van klassiek violiste Amber Dobbs sprong daar ver bovenuit. Haar filmpje ging viral, zeker nadat Soroka zelf de post van Dobbs had geretweet met een duimpje, een lachende smiley en de tekst ‘Dit is goud’. De twee hebben elkaar inmiddels ontmoet en daarbij noemde de 21-jarige pitcher haar versie ‘pretty cool’.

Maar hoe leuk Soroka ‘My Sharona’ ook vindt, hij is nog niet helemaal overtuigd en houdt het voorlopig bij muziek van Pearl Jam als hij naar de heuvel loopt. Hiermee is hij niet de enige speler die een liedje dat perfect bij zijn naam past (voorlopig) laat liggen. Voor pitcher Aaron Nola van de Phillies is in het verleden al een paar keer ‘Lola’ van The Kinks gespeeld, want wie zingt er dan niet keihard ‘Nola, na-na-na-na Nola’, in plaats van: ‘Lola, la-la-la-la Lola.’ Maar ook Nola is nog niet om.

Zonde, want liedjes waarbij fans makkelijk je naam kunnen roepen werkt heel goed bij supporters. Dat weet Didi Gregorius allang. De kortestop van de Yankees koos voor Notorious B.I.G. Een song van Biggy Smalls met een sample van Duran Duran. In het liedje hoor je ‘No-no, Notorious, Notorious!’ Je raadt het al, toeschouwers schreeuwden al heel snel massaal: ‘Gre-gre, Gregorius, Gregorius!’

Als je een beetje creatief nadenkt vind je bij aardig wat spelers een passend liedje. Adam Jones zou bijvoorbeeld kunnen denken aan ‘Mr Jones en Me’ van The Counting Crows, Joe Panik kan nauwelijks om ‘Panic’ van The Smiths heen en bij Josh Bell past de discohit ‘Ring my Bell.’

Het enige gevaar is dat je geen wedstrijd meer kunt kijken zonder dat je liedjes bij spelers bedenkt en die spontaan begint te zingen. Bij het zien van Luke Jackson schiet ‘Ms Jackson van Outkast mij te binnen en verzin ik ‘I’m sorry Luke Jackson, I am for real’, en bij Yadier Molina denk ik aan ‘Funky cold medina’ van Tone Loc en echoot ‘Funky cold Molina’ door mijn hoofd. En dat is allemaal de schuld van Soroka. Wacht, Soroka? Daar ga ik weer, m-m-m-Mike Soroka! Zucht…

Gepubliceerd in Fastball Magazine nr 7 september 2019
Tekst © honkbalopzolder
Foto: KA Sports Photo’s
(Didi Gregorius)