Het gekke aan het liedje ‘Mrs. Robinson’ is dat het is uitgegroeid tot het meest beroemde Joe DiMaggio-liedje ooit, terwijl het niet eens over de honkballer gaat. Pas aan het einde zingt het duo Simon & Garfunkel een couplet over de Yankee Clipper met de regels: ‘Where have you gone Joe DiMaggio. Our nation turns it’s lonely eyes to you.’

De song had ook niks met honkbal te maken en was de soundtrack van de film The Graduate. Een verhaal over een verveelde net afgestudeerde student die een affaire begint met een al even verveelde vrouw van middelbare leeftijd.

“Ik heb dat zinnetje over DiMaggio gelijk als eerste opgeschreven. Ik weet niet waarom of waar het vandaan kwam”, zegt Simon. “Het zag er in het begin gek uit, alsof het niet thuishoorde in de tekst. Maar later vonden we het zo bijzonder dat we het lieten staan. En zo werd het een van de beroemdste regels die ik ooit op papier heb gezet.”

Het gerucht ging al snel dat DiMaggio beledigd was en zelfs dacht aan een rechtszaak. Hij was ‘pissed off.’ Hoezo waar ben je gebleven? Hij was in 1967 weliswaar al dik vijftien jaar met pensioen, maar hij was er toch nog steeds?

Een paar jaar na Mrs. Robinson kwam Simon DiMaggio tegen in een restaurant. De zanger stapte verlegen naar het tafeltje van de ex-honkballer en stelde zich voor als de man van het liedje. Bleek dat Simon zich helemaal geen zorgen hoefde te maken. DiMaggio was hartelijk, nodigde hem uit om te gaan zitten en de twee raakten in gesprek.

Het klopte dat Joe niet snapte dat Simon zich in de tekst afvroeg waar hij was gebleven. ,,Ik ben er gewoon en nooit weggegaan.” Simon legde uit dat Joe die tekst niet letterlijk moest nemen. Hij was een Amerikaanse held en die waren schaars in 1967. Er waren weinig iconen meer zoals DiMaggio om tegenop te kijken. Dat probeerde Simon duidelijk te maken met die regeltjes. “Hij accepteerde de uitleg en bedankte mij”, zei Paul. ,,Hij gaf mij een hand en we wensten elkaar een fijne avond.”

Na de dood van DiMaggio in 1999 schreef Simon een open brief in de New York Times. De zanger probeerde uit te leggen waarom Mrs. Robinson met dat kleine stukje tekst over Joe toch zo duidelijk bij DiMaggio hoorde. “We zoeken naar helden en we vinden iemand die we eindeloos kunnen eren. Waarom doen we dit? Een held is net als jij en ik: soms kleinzielig en soms egoïstisch. We weten het, maar we blijven hem eren en maken een heilige van hem. We hebben hierbij geen kwaad in de zin omdat we betoverd zijn door mythes en verhalen.”

Simon somde het verhaal van Joe op: “Zoon van immigranten groeide op in armoede in een slechte wijk en werd de grootste honkballer van zijn tijd. Hij trouwde een Godin (Marilyn Monroe) en heeft nooit met woord of daad zijn legende of grootsheid besmeurd.”

Simon bekende dat eigenlijk Yankee Mickey Mantle zijn held was. DiMaggio was meer het icoon van zijn vaders generatie. In een televisieshow waar Mantle en Simon samen te gast waren vroeg Mickey waarom híj dan niet genoemd werd in de song. Simon tegen Mantle: “Het gaat om lettergrepen Mick. Het gaat om de hoeveelheid beats.” Daar zat wat in. ‘Where have you gone Mickey Ma-han-tle’, klinkt natuurlijk niet.

Gepubliceerd in Fastball Magazine nummer 10 (december 2017)
Tekst © honkbalopzolder
Foto: Courtesy of the Boston Public Library, Leslie Jones Collection
(Joe DiMaggio)