Als ze bij de Yankees het liedje ‘New York, New York’ spelen dan weet je dat je kunt opstaan. De wedstrijd is voorbij, spelers drentelen naar de kleedkamers en een schoonmaker stort zich op de rommel in de dugout. Iedereen wegwezen.

Dit nummer van Frank Sinatra draaien de Yankees al sinds 1980 na afloop van ieder duel. Een liedje dat eigenlijk niet eens voor hem was geschreven, maar voor Liza Minelli. De actrice zong het in de gelijknamige film en deed dat langzaam, theatraal en gedragen zoals ze op het toneel vaak doen. De uitvoering van Minelli werd net als de film een grote flop. Sinatra besloot het nummer een paar jaar later uit te brengen en bulderde de tekst groots en bombastisch. Hij scoorde direct een hit en Yankee-eigenaar George Steinbrenner was meteen verkocht.

Mensen associëren Sinatra dankzij dit liedje al snel met de Yankees, maar hij was juist fan van de NY Giants. Zijn wieg stond zo ongeveer om de hoek van het Giants-stadion. Hij bleef van de club houden totdat het team eind jaren vijftig naar San Francisco vertrok. Later in 1973 schreef hij over deze teleurstelling het liedje: ‘There used to be a ballpark’. Een trage en melancholische song over het verdriet om een verdwenen club en stadion.

Nadat Sinatra in Los Angeles ging wonen werden de Dodgers zijn favoriet. Het team dat van Brooklyn naar LA was verhuisd. Hij werd een goede vriend van Mister Dodger Tommy Lasorda: “Frank was een echte Dodger. Als hij bloedde was dat Dodger-blauw.”

Hoewel Sinatra niks met de Yankees had, kende hij wel enkele belangrijke spelers persoonlijk. Voor de honkbalfilm ‘Take me out to he ballgame’, kreeg hij privéles van Yankee-kortestop Phil Rizzuto en hij was een tijdje bevriend met Joe DiMaggio.

Met DiMaggio was hij zelfs betrokken bij een opmerkelijk incident. In 1954 was Joltin Joe nog getrouwd met actrice Marilyn Monroe, maar de relatie stelde niet meer zoveel voor. DiMaggio en Sinatra zaten samen op een avond te eten en kregen een tip van een privédetective dat Monroe vreemdging. Ze sprongen in de auto en trapten op het bewuste adres woest de deur doormidden. Met een camera in de hand hoopten ze Marilyn te betrappen, maar Monroe was nergens te bekennen. Er stond alleen een doodsbange bewoonster in haar nachtjapon te krijsen. Verkeerde huis.

Na de echtscheiding tussen Dimaggio en Monroe vroeg Sinatra Marilyn overigens ten huwelijk. Ze weigerde. Tussen DiMaggio en Sinatra kwam het daarna ook nooit meer goed.

Voor Yankee-fans horen Frank en zijn ‘New York, New York’ helemaal bij hun club. Dat werd nog eens duidelijk in september 2008 vlak voor de sloop van het oude Yankee Stadium. Na afloop van de laatste wedstrijd werd het liedje nog één keer opgezet. Dat dachten ze tenminste. Veel toeschouwers wilden niet weg en bleven zitten. Nog even mijmeren over vroeger. Sinatra werd daarom opnieuw gedraaid. Niemand vertrok en weer klonk ‘If I can make it here, I’ll make it anywhere.’

Na ongeveer dertig keer ‘New York, New York’, gingen de laatste supporters eindelijk weg. Dan houd je wel heel erg veel van de Yankees. Of van Sinatra. Dat kan natuurlijk ook.

Gepubliceerd in Fastball Magazine augustus 2017 (nr. 6)
Tekst © honkbalopzolder
Foto: Classic Film Scans
(Frank Sinatra)