Stevig drukken een paar agenten hun handpalmen tegen hun oren. Ze kijken moeilijk. Het lawaai in Shea Stadium was al hard, maar nu de Beatles zijn aangekondigd en naar buiten huppelen dendert een muur van geluid over het veld.

John, Paul, Ringo en George rennen in drafje over het gras naar het podium dat bij het tweede honk staat opgesteld. Ze pakken hun gitaren en spelen het liedje ‘Twist & Shout’. Meisjes beginnen te huilen en een paar smeken politiemannen om stukjes gras die de Beatle-voeten hebben aangeraakt.

‘Aaaaaah-haaaaah-haaaaah’, zingen John en Paul. ‘Waaaaaaaaaaaaah!!!!’, schreeuwt het publiek.  Sommigen zijn hysterisch. Zelfs op youtube-filmpjes van het concert doet de herrie pijn en moet je oppassen voor een permanente tuut in je oren. “Onvolwassen longen produceerden een geluid zo wankel, zo massief, zo scherp dat het al snel overging van enthousiasme naar hysterie en het kwam in de buurt van de Griekse betekenis van het woord pandemonium”, schreef de New York Times de volgende dag. “Het optreden had net zo goed een ‘stomme’ film kunnen zijn”, meende de Daily News.

Het optreden van de Britse band op 15 augustus 1965 op het gravel van de New York Mets was een mijlpaal in de popgeschiedenis.  Nooit eerder had een groep een concert gegeven in een stadion. Hoewel de Beatles nauwelijks boven de dik 55.000 krijsende fans uitkwamen was het een commercieel succes. Het optreden bracht ruim 300.000 dollar binnen. Vanaf dat moment wisten tourorganisatoren dat er veel geld viel te verdienen aan rockconcerten in grote stadions.

De Beatles hadden overigens nauwelijks een idee waar ze speelden. Amerikaans honkbal was in die tijd voor Engelsen volstrekt onbekend. Er zijn wel foto’s van John en Paul die een balletje gooien en met knuppels in hun handen, maar ze kregen later pas echt door wat honkbal betekende. “Honkbal is voor ons Britten een spel dat wij als kinderen op straat speelden. Wij noemden dat Rounders”, zei Paul McCartney in 2009 bij een bezoek aan de Yankees. “Ik heb daarbij een keertje per ongeluk een meisje haar neus gebroken toen ik mijn knuppel terugzwaaide. Ik weet zelfs haar naam nog: Shirley Prytherch. P-R-Y-T-H-E-R… Euh… C-H. Denk ik. Ik weet het niet, het klinkt Welsh.”

Shea Stadium had de primeur van het eerste popconcert ooit. In 2008 ging het stadion tegen de vlakte en Billy Joel kreeg de eer er voor het laatst te spelen. De zanger bedacht een leuke verrassing voor het publiek en vroeg Beatle Paul McCartney voor een gastoptreden. McCartney kon aanvankelijk niet komen, probeerde het toch en landde op luchthaven JFK op het moment dat Joel al bijna klaar was. “Aan het einde van de show zei mijn tourmanager: The Eagle has landed”, blikte Joel terug. “Ik zei dat lukt nooit van JFK naar Shea in tien minuten. Maar het lukte op het nippertje. Ze hebben McCartney door de douane gejast en hij kreeg een politie-escorte. Ineens verscheen hij op het podium en wilde graag als laatste lied ‘Let it Be’ zingen. Iedereen was volledig in trance.”

Gepubliceerd in Fastball Magazine nr. 24 (November 2016)
Tekst © honkbalopzolder
Foto: Richardjo53