In het stadion van de Oakland Athletics is het in sectie 149 altijd een zootje zodra er walk-up muziek klinkt. Bij ieder hardrockliedje staan de supporters headbangend op de banken. Mocht je als niet Athletics-fan per ongeluk in het vak zitten dan heb je vette pech en dikke kans dat je een paar rondwapperende haren in je gezicht krijgt.

Hoogtepunt voor de fans van sectie 149 was tot voor een paar jaar geleden als closer Grant Balfour uit de bull-pen kwam. Op het moment dat hij zijn voet op het gras zette klonk de song ‘One’ van Metallica snoeihard door het Oakland Coliseum. Heel het vak ging los en van een afstandje zag je een complete chaos.

In die bende stond één iemand die net even anders deed. Will MacNeill besloot als hij de eerste gitaarklanken van ‘One’ hoorde met zijn armen en gebalde vuisten heel hard te gaan maaien. Alsof hij aan het borstcrawlen was. Dat viel helemaal niemand op totdat een promomaker MacNeill met zijn roeiende armen in een filmpje zette. Ineens zag iedereen zijn bewegingen. De rest van sectie 149 vond dit een uitstekend eerbetoon aan hun topcloser en al snel stond het hele vak achter het rechtsveld te maaien als ‘One’ uit de speakers knalde. Het is niet duidelijk wie de naam hiervoor heeft bedacht, maar het crawlen werd bekend als de ‘Balfour-rage’, dat zoveel betekent als razernij.

En dat woord bleek ook op een andere manier goed gekozen, want Balfour gedroeg zich nogal idioot op het veld. De Australiër pompte zichzelf op door heel hard te schreeuwen en te schelden tegen zichzelf. Daar begon de reliever halverwege de wedstrijd mee en hield dat zo ongeveer vol tot hij van de parkeerplaats afreed. “Ik doe dit om in een bepaalde stemming te komen”, vertelde hij. “Ik heb er soms geen controle over.”

Zo af en toe kwam Balfour met zijn grote mond in de problemen. Slagmensen dachten soms dat de closer het tegen hen had als hij weer een paar keer f*** had geroepen. Of dat hij ze probeerde te sarren als hij zijn vuist omhoog stak. Anderen voelden zich beledigd of vonden hem gewoon een aansteller en schreeuwden wat terug. Dat pikte Balfour dan weer niet en voor je het wist was er ruzie.

Aan de ‘Balfour-rage’ kwam in 2013 abrupt een einde. Hij vertrok na drie seizoenen Athletics en ging verder bij de Tampa Bay Rays. Als closer van de Rays kwam hij in 2014 halverwege het seizoen terug in het Coliseum voor een wedstrijd tegen de Athletics. In de tiende inning werd hij bij een 2-2 stand naar de heuvel gestuurd. Er klonk een ander liedje dan ‘One’ van Metallica. Iets met gitaren. Dat maakte MacNeill en de rest van sectie 149 niks uit. Met zijn allen begonnen ze te roeien. Nog één keertje deden ze de ‘Balfour-rage’. Speciaal voor Grant en die goede oude tijd.

Gepubliceerd in Fastball Magazine nr. 23 (Mei/ Juni 2016)
Tekst © honkbalopzolder
Foto: Keith Allison
(Grant Balfour nr. 50)