‘De heks heeft gewonnen, hiep hiep hoera, lang leve de heks in de gloria!’ Dat klinkt als een zin uit een kinderboek en dat is het ook. De regels komen uit de ‘De Boze Heks’, maar hadden net zo goed ergens in de jaren zeventig gezongen kunnen worden door Red Sox fans, die met hun club zelf even midden in een sprookje terecht waren gekomen. Dat zit zo…

Begin 1976 maakten de spelers van de Red Sox er een zootje van. De club speelde slecht en verloor liefst tien keer op rij. Een radio-deejay uit Boston kon het niet meer aanzien en kreeg een idee. We huren gewoon een heks die de spelers even betovert zodat ze weer gaan winnen. Zo gezegd zo gedaan. De deejay belde met Laurie Cabot uit Salem. Zij had de Red Sox een seizoen eerder al een keer geholpen met het bestrijden van een toverdokter uit Kenia. Ja echt, met het bestrijden van een toverdokter uit Kenia.

In 1975 hobbelden de Orioles het hele seizoen achter koploper de Red Sox aan. Telkens als ze in de buurt kwamen verloor de club uit Baltimore weer een paar wedstrijden. Als reclamestunt bedacht Orioles-fan en radio-deejay Johnny Walker een oplossing. Walker had gehoord dat in Kenia een medicijnman als bijverdienste voetbalclubs vervloekte. Als deze John Agunga voetballers kon vervloeken dan moest hij dat ook met honkbalteams kunnen dacht Walker en hij vloog naar Nairobi. In zijn bagage had hij een bal met handtekeningen van spelers van de Red Sox en een teamfoto.

Voor tweehonderd dollar en twee kratjes bier wilde Agunga wel meewerken. Hij besprenkelde de bal en foto met kruidensappen en riep iets in het Swahili. Daarna stopte hij de spullen kort in een afgehakte hand van een gorilla. De medicijnman tilde het hele zwikkie op, verfrommelde de foto, wikkelde die om de bal en bond het aan elkaar met een paar mensenharen. Het schijnt dat Agunga ook nog piano speelde tijdens het ritueel.

Walker kreeg de talisman in zijn handen gedrukt en vloog snel terug naar Amerika. En verdomd, de Red Sox verloren ineens een paar wedstrijden. Het kon niet lang duren of een radiostation uit Boston verzon een ludieke tegenactie. Zij benaderden heks Cabot. “Tussen jou en mij gezwegen: ik denk dat deze man uit Kenia schade kan aanrichten”, zei de vrouw uit Salem bloedserieus tegen The Telegraph Newspaper. “Maar dat laat ik niet gebeuren. Het zijn ook mijn Red Sox. Ik zal de Sox behoeden en de Orioles geen kwaad doen. Ik kan een schild creëren. Mijn kracht is bescherming en neutralisatie.”

De spelers uit Boston namen de acties nauwelijks serieus. “Ik hoop dat we vervloekt zijn”, lachte pitcher Bill Lee. “Waarom voel ik mij anders zo beroerd?” Bernie Carbo: “Over welke vloek heb je het? O, die. Mwah, kan mij niks schelen. We pakken de divisietitel heus wel.”

Carbo kreeg gelijk. Boston herstelde, werd eerste in de league en mocht naar de play-offs.

De heks had de toverdokter verslagen. Maar volgens de medicijnman was dat de schuld van de Orioles-spelers zelf. De talisman zou alleen werken als de honkballers zouden stoppen met het eten van vlees en snoep en geen alcohol of drugs zouden gebruiken. Tja, had dat dan meteen gezegd. Om een compleet Amerikaans honkbalteam uit de jaren zeventig droog te leggen had je nog wel een paar extra toverspreuken nodig.

In 1976 leek de macht van Cabot ook te helpen. Dit keer kwam ze hoogstpersoonlijk naar het veld. Met haar lange donkere haren en zwarte cape stond ze bij een uitwedstrijd tegen de Cleveland Indians op het gras tijdens de batting practice. Opnieuw reageerden spelers weinig enthousiast. “Dit is een serieus bedrijf. We worden zo belachelijk gemaakt”, mopperde Carlton Fisk.

Met priemende ogen volgde Cabot de spelers en hield hun aura’s goed in de gaten. Volgens de heks heeft iedereen een energieveld dat kapot kan. Dat van de Red Sox was gebroken en ze probeerde dat weer te repareren. “Dit is pure wetenschap. Het heeft niets met de duivel te maken”, zei Cabot. Vlak daarna wonnen De Red Sox beide wedstrijden van de Indians.

De meeste sprookjes eindigen dan met de zin: iedereen leefde nog lang en gelukkig. Niet in dit verhaal. De Red Sox verloren in 1975 na zeven zenuwslopende wedstrijden de World Series van de Reds en een jaar verder deden ze niet eens mee aan de play-offs. Tot zo ver de kracht van Laurie Cabot.

Pas veel later beleefde de club uit Boston zonder hulp van een heks een echt happy end. In 2004 eindigde het boze sprookje van 86 jaar ellendige seizoenen met het winnen van de titel. Niet alle Red Sox fans leefden daarna lang, maar in ieder geval wel heel gelukkig.

Gepubliceerd in Fastball Magazine Januari 2016 (nr. 19)
Tekst © honkbalopzolder
Foto: Paul Dunleavy