Zelden bij een honkbalwedstrijd zo’n chagrijnig hoofd gezien als het hoofd van Jack White. Op een foto genomen in Wrigley Field staart de zanger van de White Stripes getormenteerd voor zich uit. Aan niets is te zien dat hij plezier heeft bij de Cubs.

Al snel twitterde iemand: ‘O jee, Jack White is per ongeluk meegesleept naar een wedstrijd.’ Op social media verzonnen mensen allerlei grappige teksten bij het plaatje en zijn boze hoofd werd in verschillende foto’s geplakt met de hashtag #sadJackWhite. Eén gekke foto en iedereen denkt direct dat je de pest hebt aan honkbal.

Maar dat is allemaal een groot misverstand. “O, ik ben een enorme honkbalfan. Altijd geweest”, zei hij vlak voor zijn ceremoniële first pitch bij de Tigers. Vrolijk vertelde hij verder: “Onze hele tour is geboekt rond honkbal. We proberen vooral zoveel mogelijk stadions te bezoeken, hahaha.”

Het blijkt dat tijdens de tour van 2014 White inmiddels al meer honkbal heeft gezien dan een gitaar. Hij was een uur voor een optreden nog op het veld bij de Cardinals en bij de Brewers zelfs een half uur voordat hij moest beginnen. ‘Oh boy’, twitterde hij met foto.

White werd aangestoken met het honkbalvirus door zijn broer Alan die bij de Tigers werkte. Dankzij hem zag Jack in zijn jeugd veel potjes in het stadion.

White houdt zo van honkbal dat hij 170.000 dollar schonk om een veldje in Detroit op te knappen. Zelf had hij daar vroeger als kind over de honken gerend. “Ik groeide op in dat parkje. Vanaf mijn zesde was ik daar dagelijks.”

Toen Justin Morneau en Michael Cuddyer van de Rockies hem uitnodigden voor een rondje batting practice, stond White als een kleine jongen te stralen op het veld. “Het is fantastisch. Fantastisch. Iedereen is zo aardig. Ik dank ze allemaal nederig uit de grond van mijn hart. Ongelofelijk om hier te mogen zijn.”

Enorm trots is White dat zijn song ‘Seven Nation Army’ veel wordt gespeeld bij honkbalwedstrijden. Pitcher Stephen Strasburg van de Nationals gebruikt het als zijn walk-up muziek en de Orioles draaiden het nummer tijdens de play-offs in 2012. Het hele stadion zwaaide met witte zakdoekjes en brulde massaal: ‘oh… oh-oh-oh-oh-oh… oh’. “Als songwriter is dat het mooiste dat je kan overkomen. Ik ken niet veel liedjes waar het publiek niet de woorden maar alleen de melodie scandeert.”

Simpel gezegd is de foto van SadJackWhite op een ongelukkig moment genomen. White staart gewoon af en toe diep melancholisch voor zich uit. Daar kan hij nou eenmaal niks aan doen. Dus voor de volgende keer als White bij een honkbalwedstrijd moeilijk kijkt: niet gelijk gaan twitteren. Laat hem nou maar, hij zit te genieten. Echt.

Gepubliceerd in Fastball Magazine September 2014 (nr. 7)
Tekst © honkbalopzolder
Foto: …