Voor iedere pitcher is het vervelend als je met een liesblessure twee weken langs de kant moet blijven. Misschien dat alleen Alex Sanabia er nog een klein voordeel bij heeft. Zo lang hij geblesseerd is en niet kan starten voor de Miami Marlins gaat het tenminste even niet meer over zijn spitball.

De pitcher van de Marlins roggelde vorige week in een gewonnen wedstrijd tegen de Phillies overduidelijk een dikke fluim op een bal. Het spuug spetterde er vanaf. En dat mag niet. Volgens regel 8.02 van het MLB reglementenboek moet iedere speler die de oppervlakte van de bal schuurt, beschadigd, besmeurd of glibberig maakt met spuug, hars, vaseline of modder direct vertrekken en tien wedstrijden worden geschorst.

Die regel is in 1920 ingesteld. De reden voor MLB was dat de spitball onvoorspelbaar bleek. De bal heeft bijna de snelheid van een fastball, maar draait nauwelijks en gaat op het laatste moment naar een onbekende richting. De bond oordeelde dat dit te gevaarlijk werd voor slagmensen.

De worp werd voor het verbod al zo’n achttien jaar gebruikt. Vermoedelijk ontdekte George Hildebrand van Providence als eerste de mogelijkheden van kwijl, toen hij in 1902 tijdens een warming-up voor de grap de bal bespuugde. Zeker is wel dat Ed Walsh van de White Sox de spitball populair maakte. Hij domineerde de American League tussen 1906 en 1912 en won in 1908 veertig wedstrijden dankzij zijn slijm.

Na 1920 bleven veel pitchers spuug gebruiken. Voor een groep toch legaal omdat iedere club twee spelers mocht aanwijzen als spitballers. Zeventien honkballers kregen erkenning en mochten tot het einde van hun loopbaan kwijl op de bal smeren. Burleigh Grimes gooide uiteindelijk de laatste toegestane spitball in 1934 voor de Yankees.

Maar de meeste honkballers gebruikten de spitball illegaal, want zo zei oud-honkballer Jim Brosnan: “The bread of deceit is sweet.” Die spelers moesten voortaan geheimzinnig hun vaseline, hars of spuug verstoppen. Preacher Roe die in de jaren veertig en vijftig voor de Dodgers speelde bekende na zijn pensioen aan Sports Illustrated dat hij regelmatig slijm gebruikte en daarvoor een slimme truc had bedacht. Roe veegde het zweet met zijn linkerhand van zijn wenkbrauw en spuugde snel het sap van zijn kauwgom op zijn duim. Zijn handpalm diende als schild. Daarna deed hij vaak net alsof hij zijn riem vastmaakte, maar bracht het vocht stiekem op zijn middel- en wijsvinger. Hij greep de bal met de twee vingers op het gladde deel vast en smeet die richting de catcher.

Hall of Famer Gaylord Perry werd zijn hele loopbaan beschuldigd van het gooien van spitballs. Voor hem gaf dit een psychologisch voordeel, omdat iedere slagman extra op hem lette. “Hoe meer ze het er over hebben, hoe effectiever ik word.” Perry probeerde de slagmensen te ontregelen met een heel ritueel. Met zijn rechterhand zat hij aan zijn pet, veegde zijn palm over zijn voorhoofd, pakte zijn oorlel vast, ging langs zijn shirt en krabde in zijn nek voordat hij de bal richting catcher bracht. Perry ontkende het gebruik van vaseline of spuug, maar werd in 1982 op zijn drieënveertigste ‘betrapt’. De pitcher van de Mariners moest 250 dollar betalen en werd tien wedstrijden geschorst.

Maar Perry is niet de enige grote speler die verdacht werd. Icoon Joe Niekro werd gesnapt met een vijl in zijn zak, maar bleef volhouden dat hij die alleen gebruikte voor zijn nagels. Oud-speler van de Phillies Kevin Gross had schuurpapier in zijn handschoen en Mike Scott de winnaar van de Cy Young award in 1986, gaf een paar jaar geleden toe dat hij vals speelde: “Ik heb ballen gegooid die besmeurd waren, maar niet iedere bal die ik gooide was besmeurd.” Vorig jaar hing bij Tigers closer Jose Valverde een fluim aan zijn lippen die daarna verdween in zijn handschoen. “Nee, dat was geen spuug’’, zei Valverde. “Het was heet en ik zweette veel.”

Sanabia kan moeilijk ontkennen dat hij heeft gespuugd. Iedereen kon het na afloop zien op de beelden. Toch is hij nog steeds niet gestraft en heeft niemand van MLB contact met hem opgenomen. Alleen journalisten lijken zich nog druk te maken over een schorsing. Met een beetje geluk voor Sanabia zullen ook zij het incident zijn vergeten als hij over twee weken weer fit is. En dan hoeft de Marlin verder niets meer toe te voegen aan zijn korte verklaring. “Ik wist niet dat het illegaal was en ik bedoelde er niks kwaads mee.” Hij claimt dat hij zijn fluim gebruikte voor een betere grip. “Ik zou ook niet weten wat het effect is van spuug op een bal, want ik gebruik het nooit.” Waarom hij het dan toch een keer deed? “Omdat het ‘super slick’ was.”