Voor Joe DiMaggio leek het duel van donderdag 15 mei 1941 een nietszeggende voetnoot in zijn honkbalcarrière. Hij werd met de Yankees in eigen stadion met 13-1 vernederd door de White Sox en goed, hij sloeg de enige run binnen, maar dat was het dan wel. Een wedstrijd die hij maar snel weer moest vergeten. Dat lukte niet echt. De rest van zijn leven zou die middag in Yankee Stadium in zijn hoofd blijven echoën.

Joe wist het op dat moment natuurlijk nog niet, maar op 15 mei begon zijn beroemde streak. Liefst 56 games op rij sloeg DiMaggio iedere wedstrijd minimaal een hit en vestigde zo één van de belangrijkste honkbalrecords in Amerika.

Ergens rond de negentiende wedstrijd kregen journalisten door dat DiMaggio misschien wel aan iets unieks bezig was, hoewel ‘The Yankee Clipper’ toen nog ver verwijderd was van het record van Willie Keeler (streak van 44 Games in 1897). Vanaf dat moment dook de media bovenop Joe en ging de streak leven bij het Amerikaanse publiek, dat door de oorlogsdreiging de honkbalverslagen op de radio een mooie afleiding vond.

Nieuwsuitzendingen werden onderbroken voor slagbeurten van de Yankee-held en overal hoorde je het liedje ‘Joltin Joe DiMaggio’ van Les Brown. ‘From coast to coast, that’s all you’ll hear… Of Joe, the one man show… Joltin Joe DiMaggio….’

Al die aandacht zorgde voor extra stress bij DiMaggio. Naarmate hij dichter bij Keeler kwam kreeg hij meer moeite met slapen en had hij soms last van buikpijn. Iedere wedstrijd was opnieuw zenuwslopend en een paar keer hield hij zijn streak op het nippertje in leven.

In Game 38 was de negende inning al aangebroken en had DiMaggio nog niets geslagen. Met het eerste honk bezet en één man uit stapte Yankee Tommy Henrich naar de plaat. Na hem zou DiMaggio aan de beurt zijn. Henrich was zo bang dat hij de bal in de dubbel zou slaan dat hij een stootslag neerlegde. Zo kreeg Joe in ieder geval nog een kans die hij meteen omzette in een hit.

Johnny Babich was van plan in Game 40 de streak te breken. De pitcher van de Athletics had tegen journalisten verteld dat hij Joe bij zijn eerste beurt aan de kant zou zetten en hem daarna alleen nog maar vier wijd zou geven. The Yankee Clipper begon met een vangbal. Bij zijn tweede slagbeurt gooide Babich snel drie wijdballen. Zijn vierde worp ging ook ver naast de plaat, maar Joe trok zich daar niets van aan, haalde uit en raakte de bal hard. Die ging in een strakke lijn recht op het kruis van Babich af. De pitcher kon de bal net ontwijken, donderde van de heuvel en DiMaggio stond glunderend op de honken. “Babich zag lijkbleek. Het was één van de fijnste hits tijdens de streak”, verklaarde Joe jaren later.

Voor Game 41 tegen de Washington Senators had iemand de favoriete knuppel van Joe uit de dug-out gepikt. Met een geleende knuppel van Henrich sloeg hij bij zijn vierde en laatste beurt toch raak. Game 44 en 45 verliepen zonder al te veel problemen en brak hij het record van Keeler met een homerun.

Op 17 juli in Game 57 tegen de Indians in Cleveland eindigde de streak. Twee keer kwam hij dicht bij een honkslag, maar in beide gevallen stopte derdehonkman Ken Keltner met fantastische acties de bal. “Na afloop werd ik uitgejouwd”, vertelde Keltner over zijn eigen publiek. “Ze wilden dat de streak voor eeuwig door zou gaan.” Joe zelf ging teleurgesteld terug naar het hotel en bracht die avond in zijn eentje door aan de bar.

In juli staat dit record 75 jaar en kenners denken dat het nooit meer gebroken zal worden. De druk om iedere wedstrijd te presteren is met al die media-aandacht simpelweg te groot. Eén slechte avond en de streak is al voorbij. Slechts drie spelers kwamen nog enigszins in de buurt. Pete Rose (44, 1978), Paul Molitor (39, 1987) en Jimmy Rollins (38, 2005).

Of DiMaggio uiteindelijk nou bezweek onder de druk is moeilijk te zeggen. Sommigen denken dat een taxichauffeur hem ongeluk heeft gebracht. Op 17 juli stapte Joe in een auto op weg naar het stadion in Cleveland met zijn vriend Lefty Gomez. Ze zaten op de achterbank toen de chauffeur een onschuldig praatje probeerde te maken en per ongeluk zei dat hij bang was dat de streak die dag zou eindigen. Hij voelde het in zijn botten. Gomez werd razend, maar DiMaggio lette helemaal niet op. Hij zat met zijn gedachten ergens anders, gaf een fooi en verliet de taxi.

Pas dertig jaar later hoorde Joe dit verhaal. “Wat verschrikkelijk”, zei hij. “Die chauffeur heeft misschien zijn hele leven gedacht dat hij mij heeft gejinxed. Maar dat was niet zo. Het was gewoon mijn tijd.”

Gepubliceerd in Fastball Magazine nr. 22, april 2016
Tekst © honkbalopzolder
Foto: Courtesy of the Boston Public Library, Leslie Jones Collection