Dat het niet zijn walk-up muziek was had Adrian Beltre wel door. Maar wat het wel was? Geen idee. Iets klassieks met piano in ieder geval.

Zeker een foutje. Kan gebeuren, want Beltre was tenslotte twee weken geblesseerd geweest en wie weet was de stadionspeaker zijn song even vergeten.

Aan de dikke smile op het gezicht van Ken Griffey jr. had Adrian al kunnen zien dat het geen vergissing was. Griffey had speciaal geregeld dat de ‘Nutcracker’ van Tchaikovsky door het hele stadion klonk bij de rentree van Beltre. En niet voor niks natuurlijk.

Twee weken eerder had de Seattle Mariner een snoeiharde grondbal vol in zijn kruis gekregen. Die pijn is voor honkballers meestal nog een beetje te dragen omdat ze een zogenaamde tok of cup dragen om de edele delen te beschermen. Maar derdehonkman Adrian doet daar niet aan mee. “Ik vind het niks. Het voelt gewoon niet lekker.”

De bal raakte vol zijn rechter testikel. Beltre kromp ineen, moest bijna kotsen en beet op zijn tanden. Hij krabbelde na een paar minuten weer overeind en speelde toch nog het duel uit. “Toen ik na de wedstrijd naar beneden keek zag het er niet best uit. Mijn testikel was zo groot als een grapefruit.”

Snel reed hij naar het ziekenhuis. “Er zat een scheur in mijn bal, het was zwaar gekneusd en van binnen bloedde het. Godzijdank was er geen echte schade. Alles was okay, ik moest alleen twee weken rust houden.”

Dat was mazzel, want het had een stuk slechter kunnen aflopen met Beltre. Pitcher Josias Manzanillo (1991-2004) droeg ook geen cup, werd geraakt, zijn ballen scheurden en ééntje moest worden verwijderd.

Beltre’s teamgenoten barstten die zomerdag in 2009 allemaal in lachen uit. Ze konden het niet helpen. “Je moet toch grinniken zodra je denkt dat hij okay is”, zei Griffey. “Op het moment dat hij op de grond ligt te rollen, denk je aaaauw, maar toen hij moeizaam overeind kwam, werd het grappig.”

Seattle-coach Don Wakamatsu stond er op dat Beltre voortaan een tok zou omdoen. Wilde Beltre niet. “Ik droeg het een paar dagen zodat iedereen dacht dat ik hem omhad. Daarna stopte ik er mee. Het was de eerste keer dat ik daarzo werd geraakt. Ze zeggen dat ik gek ben dat ik geen cup draag. Maar als de kans dat een bal in mijn kruis terechtkomt gemiddeld iedere twaalf jaar is, dan neem ik dat risico wel.”

Blijft over of iemand in het stadion het geintje van Griffey wel begreep. ‘Tchaikovsky? Was dat niet de goalie van de Red Wings?’, reageerde een fan.

Griffey had natuurlijk ook voor liedjes met veel plattere teksten kunnen kiezen zoals ‘Balls to he Wall’ van Accept of ‘Big Balls’ van AC/DC. Tchaikovsky was voor de fijnproever zullen we maar zeggen en daardoor werd het net niet ordinair. Net niet.

Gepubliceerd in Fastball Magazine Oktober 2015 (nr. 17)
Tekst © honkbalopzolder
Foto: Keith Allison
(Adrian Beltre)