Nooit eerder was er iemand in de Major Leagues zo blij als Adam Greenberg na een strikeout. Met een grote grijns liep hij terug naar de dug-out, terwijl bijna 30.000 Marlin-fans hem een staande ovatie gaven. Teamgenoten sloegen high fives, knuffelden hem en zelfs de coach fluisterde lachend wat woorden toe. Het schoot door Greenbergs hoofd om de dug-out uit te stappen en het publiek te bedanken, maar dat ging hem net even te ver. Hij was immers uitgegaan. En dus bleef hij stralend op de bank zitten, genoot hij van zijn enige ‘echte’ slagbeurt en keek ondertussen naar het vervolg van de wedstrijd tussen de Marlins en de Mets.

Zeven lange en moeizame jaren had de honkballer moeten wachten op deze tweede kans in de Major League. Zijn eerste keer op 9 juli 2005 eindigde in een drama. Greenberg honkbalde toen voor de Chicago Cubs en zou die avond in Miami zijn debuut maken tegen de Marlins. Op het moment dat de coach hem in de negende inning als pinchhitter naar de plaat stuurde leek het nog alsof zijn langverwachte droom uitkwam.

Marlins-pitcher Valerio de los Santos kauwde kauwgom, keek naar de tekens van zijn catcher en knikte. Greenberg stond klaar. Zijn moeder maakte vlug een paar foto’s vanaf de tribune toen een fastball van 92 mijl per uur richting het hoofd van haar zoon suisde. Met een luide echoënde plof raakte de bal de achterkant van zijn helm. ,,O, man!’’, riepen de televisiereporters toen de helm afvloog en Greenberg tegen de grond stortte.

Hij hield direct met beide handen zijn achterhoofd vast en voelde bloed door zijn handen stromen. ,,Ik dacht dat mijn schedel was opengebarsten’’, zei Greenberg. ,,Ik probeerde mijn hoofd bij elkaar te houden.’’ Verzorgers renden naar hem toe en kregen hem overeind. Scheel en versuft keek Greenberg om zich heen en af en toe schudde hij wazig zijn hoofd. Hij leefde nog. Onder luid applaus van de geschrokken toeschouwers verliet hij steunend op twee ploeggenoten het veld.

Greenberg had een flinke hersenschudding opgelopen met bijbehorende klachten. Hij zag dubbel, was vaak misselijk of duizelig en moest rechtop slapen, omdat liggen niet meer ging. Alleen al het strikken van zijn schoenveters betekende soms uren bonkende koppijn. Sommigen dachten dat hij nooit meer zou spelen.

Maar Greenberg was vastberaden. Hij moest en zou terugkeren op het hoogste niveau voor die tweede kans, voor die echte slagbeurt. Het kon niet zo zijn dat zijn hele carrière was samen te vatten in een splitsecond en een plate-appearance.

Twee jaar duurde het voordat Greenberg geen pijn meer had. Ondertussen sleet hij zijn dagen in de Minors en in de weinig tot de verbeelding sprekende Independent Leagues. Ondanks zijn keiharde inzet haalde hij de Majors telkens niet. Begin dit jaar begon de inmiddels 31-jarige outfielder te twijfelen of hij ooit nog op eigen kracht de Major League zou halen. ,,Ik ben een verhaal geworden, maar het is geen cool verhaal.’’

Greenberg kreeg nieuwe hoop toen filmmaker Matt Liston onder de indruk raakte van zijn geschiedenis. Liston startte uit compassie de campagne ‘One at bat’ om Greenberg een officiële slagbeurt bij de Cubs te gunnen en creëerde via de social media veel aandacht. Tienduizenden handtekeningen en steunbetuigingen van voormalige Cubs-sterren als Kerry Wood en Ryan Theriot maakten de actie tot een succes.

Maar de Cubs zelf vonden het geen goed idee. Schriftelijk liet de club weten dat Greenberg in 2005 zijn oproep zelf had verdiend. Vervelend dat de eerste bal hem raakte vond Cubs-directeur Jed Hoyer, maar Greenberg kon in ieder geval trots zijn op zijn registratie als Major Leaguer en hij wenste hem verder nog veel succes.

Gelukkig voor Greenberg zagen de Marlins wél iets in de campagne. De club beleefde een totaal mislukt seizoen en zou met een eendaags contract voor Greenberg het jaar met een beetje glans kunnen afsluiten. In de ‘NBC Today Show’ kreeg Greenberg het aanbod te honkballen in de stad waar zijn Major League carrière eindigde en voor de club waartegen hij speelde toen zijn droom een nachtmerrie werd. Terwijl hij zijn tranen wegslikte zei hij: ,,Ik ben er klaar voor.”

En zo stond hij dinsdagavond in het uniform van de Marlins tegenover Mets-pitcher R.A. Dickey. Door de speakers dreunde het lied ‘Dream On’ van Aerosmith. ,,Here we go’’, zeiden de verslaggevers. De eerste strike liet Greenberg gaan, de twee daarna sloeg hij mis. ,,Weet je wat? Hij heeft het gehaald. Hij heeft zijn slagbeurt’’, zei een van de commentatoren. Dit keer duurde het allemaal iets langer: 33 seconden. ,,Het was een magisch gevoel. Ik denk niet dat ik dit gevoel ooit nog zal meemaken’’, zei Greenberg. ,,Mensen hopen altijd dat hun droom uitkomt. Niet veel mensen krijgen die kans. Ik mocht dat moment twee keer meemaken.’’